سکته ی مغزی (Cerebral Vascular Accident) به دنبال اختلال خونرسانی و اکسیژن رسانی به بخشی از سلول های مغزی اتفاق می افتد. این اختلال معمولا به سه دلیل رخ می دهد، که سبب ایجاد سه نوع سکته ی مغزی می شود که شامل:

۱.سکته ی گذرا (Transient Ischemic Attack) : سکته مغزی خفیف یا حمله ی ایسکمیک موقت (TIA) به دنبال قطع موقت خونرسانی به مغز رخ می دهد و علائم آن ناشی از آن مدت محدودی باقی می ماند و از بین می رود.
۲.سکته ی ایسکمیک (Ischemic Stroke) : زمانی رخ می دهد که یک لخته خون یا توده، موجب انسداد عروق مغزی شود، از این رو به آن سکته ی انسدادی نیز می گویند. تقریبا ۸۷ درصد از تمام سکته های مغزی، سکته ایسکمیک است!
۳.سکته ی هموراژیک (Hemorrhagic Stroke): این نوع سکته به دنبال پارگی عروق مغزی رخ می دهد.

به دنبال وقوع سکته ی مغزی، با توجه به ناحیه ی آسیب دیده و همچنین میزان آسیب، شدت عوارض بیماری متفاوت است. در اکثر موارد به دنبال وقوع سکته ی مغزی فلج یک طرفه ی بدن، اختلالات حسی و درد در اندام ها،اختلالات گفتاری، ادراکی و عاطفی رخ می دهد

به طور معمول، بین 24 تا 48 ساعت بعد از وقوع سکته ی مغزی و به دنبال ثبات وضعیت عمومی بیمار فیزیوتراپی آغاز خواهد شد.

لازم به ذکر است پس از وقوع "سکته ی مغزی1" هرچه زودتر "فیزیوتراپی"4 را اغاز کنید، احتمال بازگشت توانایی ها، مهارت ها و حرکات از دست رفته بیشتر است

"فیزیوتراپیست متخصص"4، با بررسی وضعیت عمومی بیمار، "وضعیت راه رفتن یا جابجایی"5، "دامنه حرکتی مفاصل"6، بررسی محدودیت ها و اختلالات عصبی و بررسی وضعیت حسی بیمار "برنامه ی توان بخشی"7 مشخصی برای بیمار تنظیم خواهد کرد. این برنامه شامل :

۱.تمرینات تخصصی جهت بهبود وضعیت حرکتی بیمار، که شامل تمرینات مربوط به دامنه ی حرکتی، تمرینات تقویتی جهت بهبود قدرت عضلات و تمرینات تمرکزی جهت تقویت هماهنگی عصبی-عضلانی و تعادل بیمار خواهد بود.
۲.تمرینات کششی مناسب جهت جلوگیری از کوتاهی و سفتی های عضلانی.
۳.تمرینات تخصصی جهت بهبود وضعیت راه رفتن بیمار، که شامل بررسی دقیق اختلالات راه رفتن، تمرینات تخصصی جهت حفط تعادل حین راه رفتن، تمرینات تخصصی جهت بالا و پایین رفتن از پله ها، تمرینات تخصصی جهت بازیابی الگوی درست راه رفتن و آموزش صحیح استفاده از عصا یا واکر در فازهای اولیه سکته ی مغزی می باشد.
۴.بررسی وضعیت اناتومیکی بیمار و مشاوره و تجویز وسایل کمکی در صورت نیاز که شامل: عصا، آتل، اورتز،واکر،وایبریشن و ... می باشد.
۵.آموزش نحوه ی درست جابجایی بیمار و نحوه ی چیدمان اتاق بیمار و تنظیمات مربوط به تخت و محل خواب بیمار.
۶.تنظیم یک برنامه ی ورزشی منظم روزانه و آموزش آن به همراهان بیمار جهت تسریع روند درمان.
۷.استفاده از الکتروتراپی جهت احیای مسیرهای عصبی غیرفعال و احیا و تقویت بافت های عضلانی.
۸.استفاده از تکنیک های مکمل همانند تکنیک سوزن خشک (Dry Needling) جهت بهبود اسپاسم های عضلانی، تکنیک نوار بندی (Taping) جهت محدود کردن-اصلاح یا تسهیل انجام حرکات مفصلی، استفاده از تکنیک های درمان دستی(Manual Therapy) مورد نیاز جهت بهبود وضعیت عضلانی بیمار و ... .