عضله ی پریفرمیس در راه رفتن، انتقال وزن از یک پا به پای دیگر و همچنین حفظ تعادل نقش بسیار مهمی دارد. همچنین در ورزش هایی که شامل بلند کردن و چرخاندن ران ها می شود و یا به طور خلاصه، تقریباً در هر حرکت باسن و پاها استفاده می شود. در نتیجه در بسیاری از فعالیت های روزانه (ADL)، این عضله در حال فعالیت و انقباض است.

عصب سیاتیک یک عصب ضخیم و طولانی در بدن است. از کنار یا از میان عضله پیریفورمیس عبور کرده، از پشت ران و ساق پا پایین می رود و در نهایت به اعصاب کوچکتری که به پاها ختم می شوند منشعب می شود. فشردگی این عصب می تواند ناشی از اسپاسم عضله پریفرمیس باشد.

سندرم پریفرمیس معمولاً با درد، سوزن سوزن شدن یا بی حسی در ناحیه باسن شروع می شود. درد می تواند شدید باشد و در طول عصب سیاتیک گسترش یابد و در نواحی پشت ران، ساق و حتی کف پا نیز حس شود. این درد به دلیل فشرده شدن عصب سیاتیک توسط عضله پریفرمیس است، مانند هنگام نشستن روی صندلی ماشین یا دویدن. همچنین ممکن است هنگام بالا رفتن از پله ها، اعمال فشار محکم و مستقیم روی عضله پریفرمیس یا نشستن برای مدت طولانی، درد ایجاد شود. همچنین قرارگیری در وضعیت های نادرست تکراری و انجام فعالیت های پرفشار میتواند موجب اسپاسم و گرفتگی عضله ی پریفرمیس شود.

هیچ آزمایش قطعی برای تشخیص سندرم پریفرمیس وجود ندارد. در بسیاری از موارد، سابقه ضربه به ناحیه، فعالیت های مکرر و شدید مانند دویدن در مسافت طولانی یا نشستن طولانی مدت و یا تکرار یک عادت غلط مثل نشستن های غیرقرینه وجود دارد. تشخیص سندرم پریفرمیس با معاینه ی فیزیکی دقیق ناحیه توسط فیزیوتراپیست یا پزشک متختصص انجام میگیرد.

از آنجایی که علائم ممکن است در سایر شرایط مشابه باشد، ممکن است آزمایش‌های رادیولوژیک مانند MRI برای رد سایر علل فشرده‌سازی عصب سیاتیک، مانند بیرون زدگی دیسک (Disc Herniation)، مورد نیاز باشد. زیرا با توجه به شباهت علائم، در بسیاری از موارد درگیری پریفرمیس با بیرون زدگی دیسک و تنگی کانال نخاعی (Canal Stenosis) اشتباه گرفته می شود.

استراحت، استفاده از کمپرس یخ (Ice Compress) و گرما ممکن است به کاهش علائم کمک کند. همچنین از پزشک یا فیزیوتراپیست خود یک برنامه ی مناسب با توجه به میزان درد و درگیری ناحیه پریفرمیس خود دریافت کنید تا با انجام تمرینات کششی (Stretch Exercises) منظم و دقیق به کاهش فشرده سازی عصب سیاتیک کمک کنید.

استفاده از درمان دستی (Manual Therapy) به عنوان یکی از روش های بسیار موثر فیزیوتراپی برای بهبود دامنه حرکتی و رفع اسپاسم های عضله ی پریفرمیس به شدت تاثیرگذار است.

همچنین استفاده از روش سوزن خشک (Dry Needling) یا طب سوزنی عضله ی پریفرمیس نیز از دیگر درمان های فیزیوتراپی است که می تواند تاثیر بسزایی در رفع اسپاسم عضله ی مذکور و آزادسازی عصب سیاتیک داشته باشد.

سایر روش های درمانی فیزیوتراپی مانند الکتروتراپی (Electrotherapy) و یونتوفورزیس (Iontophoresis) ناحیه درگیر نیز میتواند در کاهش درد و بهبود علائم سندرم پریفرمیس بسیار موثر باشد. بطور کلی تنظیم یک برنامه ی درمانی و تمرینی منظم توسط فیزیوتراپیست پس از معاینات اولیه، نقش بسیار مهمی در بهبودی سندرم پریفرمیس خواهد داشت.